Σήμερα δεν μπορώ να σου μιλήσω πολύ,
έχω ξυράφια στο λαιμό μου.
Η μοναξιά είναι βαριά σαν ατσάλι.
Γέρνω απαλά στον ώμο σου,
και ψιθυρίζω ένα νανούρισμα π’απλώνεται μέσα στη σιωπή,
σαν πύρινη μνήμη μέσα σε μια κενή καρδιά.
Αλάθητα τα όνειρα,
όλα αποδρούν, μόνα τους
αφήνοντάς με μόνο μου
μέσα σε μια κενή μνήμη.
Φίλησα τον ώμο σου και κάηκα.
Αισθήματα, λεπίδες, δολοφόνοι,
που τους κρατούσα μέσα στη σκοτεινή ψυχή μου,
και την κομμάτιασαν.
Θα σου στείλω ένα γρήγορο μήνυμα,
γρήγορο σαν αστραπή, κόκκινο σαν το φουστάνι σου,
που καίγεται όμορφο.
Υπάρχουν τόποι που τα δάκρυα
είναι από λάβες φτιαγμένα
και τα όνειρα από σάρκες.
Οι στιγμές καίγονται σε ένα παρανάλωμα πυρός και μας καλούν να καούμε.
Εσύ και ο θάνατος μόνο φυλακίζετε το χρόνο
Βασίλης Ιγγλεζάκης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Το υποσυνείδητο είναι πολύ σκληρό γιατί λέει μόνο αλήθειες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορείς να του κρυφτείς .
Τα όνειρα είναι σαν βαλβίδα αποσυμπιέσεις για το υποσυνείδητο.
Υπάρχουν τόποι που οι στιγμές είναι αιωνιότητα
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θα έγραφα κάποιο σχόλιο γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την όμορφη ροή των σχολίων με το ποίημα. Δεν άντεξα όμως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννη και πάλι πολύ εύστοχος! Αν δεν γινόταν αυτή η ¨σωτήρια¨ μερική αποσυμπίεση, τότε φοβάμαι πως και που αλλιώς θα εκδηλωνόταν…
Ζακέ καλωσόρισες.